27.11.14

There’s this notion of space

  
 Алесь Лось 
Лірніцкія песьні, псальмы і канты
 2004

Tracks:

01. Архіўны запіс лірніка (зап. З. Эвальд 30-я гады, Паўночна-Усходняя Беларусь)
02. Песьнь аб Страшным Судзе (зап. Ул. Берберавым і Н. Матыліцкай у в. Ульянаўка Слуцкага р-на)
03. "Не шумі дуброўка" (зап. М. Залатуха ад сваёй бабулі ў вёсцы Велеўшчына Лепельскага р-на Віцебскай вобл.)
04. Лазар (зап. ад Н.І. Смаля 1920 г. нар. у вёсцы Расохі Пружанскага р-на Берасьцейскай вобл. публ. З. Я. МАжэйкі "Песни Белорусского Полесья", М. 1984)
05. Песьнь аб сьв. Гаўрыле (зап ад О.Н. Тамашук 1900 г. нар. у вёсцы Парэчча Пінскага р-на Берасьцейскай вобл. публ. З. Я. МАжэйкі "Песни Белорусского Полесья", М. 1984)
06. "Даўным даўно тое было..." (зап. Р. Шырма 1929 г. ад Зоі Карпюк у в. Харкі Пружанскага р-на Берасьцейскай вобл.)
07. "У нядзельку па абедзе" (зап. Г. Кутырова 1983 г. ад Г.П. Дамарад 1922 г. нар. у вёсцы Паўстынь Слуцкага р-на)
08. "У нядзельку ранюсенька..." (зап. Г. Кутырова 1984 г. ад Е.І. Пархімчык у вёсцы Каралевічы Пухавіцкага р-на)
09. Ванюша (рэкруцкая песьня зап. у Магілёўскім р-не, экспедыцыяй Мінскага студэнцкага этнаграфічнага таварыства)
10. Марусячка (зап. Т. Кулаковіч 1983 г. ад Я.А.Унук 1893 г. нар. у вёсцы Хмелеўка Мінскага р-на)
11. Дарожка (зап. А.У. Хадыка і М. Залатуха у 1981 г. ад Маланьні Забурмах у г. Мсьціслаў)
12. "Maryio, Vilna obrono..." (в. Бастуны Лідскага р-на. Pub. Etnolincwistyka "Problemy jeryka i kyltury" 9/10 uniw. Maryi Curie-Sklodowskiej.")
13. Piesn do swietej Filomeny (w. Sierki, gm. Tykocin, woi. Bialystok 1989 r. od S. Malinowskiej, pub. "Piesni pustych nocy" Janina Szymanska.)
14. Не ляжы ветру ў полі (pub VI t. "Lud Bialoruski" M. Fedenowski.)
  
♫☆`*♥¸¸.•*¨*•♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫

.ღ•:*´♥`*:•ღ. 

♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫`*♥¸¸.•*¨*•☆♫
    
Ales’ Los’ - Lyre


(turning) Lyre songs, Psalms and Canticles

  
Профессиональный художник и музыкант Алесь Лось не только играет на многих народных инструментах, но и изготавливает их.

Professional artist and musician Ales’ Los’ not only plays many folk instruments, but also makes them.

Born: September 13, 1958 in Belarus...

Old music instruments maker. Educated as an artist, Ales’ Los’ is a tireless researcher of various aspects of traditional folk culture. His interests include batleika folk puppet theatre, traditions of making and playing old music instruments, folk dance, various crafts. He has participated in a number of culture, theatre and art-related projects in Poland, Lithuania, Czech Republic, Bulgaria, Estonia, USA, Turkey, and Greece.

“There’s this notion of space, a personal emotional space. My personal space includes my making the instruments, producing the sound, studying the music played with these instruments. It’s all I need.” (Ales’ Los’)

   

you might need to get it translated...
   
  
Біяграфія - Biography

Алесь Лось нарадзіўся 13 верасьня 1958 года. Бацька Уладзімір сын Васіля, маці Ларыса дачка Мікалая з роду Петручук-Карпінскіх-Ваніцкіх.

1973 — 1977 г. — вучыўся ў мастацкай вучэльні імя Глебава ў Менску.

З 1977 г. — студэнт Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута. Пачаў цікавіцца архіялёгіяй і этнаграфіяй, у 1977-1980 гг. браў удзел, як мастак, у даследаваньні гарадзішча Мацкавічы пад кіраўніцтвам архіёляга Л. Дучыц. У 1978-1979 гг. прымаў удзел у рэстаўрацыі фрэсак Мсціслаўскага касьцёла кармелітаў пад кіраўніцтвам рэстаўратара У. Ракіцкага. З 1982 г. разам з Яўгеніяй Ліс пачаў займацца рэканструкцыяй старажытнага лялькавага батлеечнага тэатра. Багата езьдзіў у этнаграфічныя экспедыцыі, вывучаючы народныя тэхнікі ігры на скрыпцы, цымбалах, бубне, жалейцы, натаваў народныя танцы. Пачаў зьбіраць матэрыялы па беларускай дудзе і рабіць першыя крокі па стварэньні гэтага інструмэнта.

У 1983 г. — скончыў вучобу ў інстытуце на мастацкім аддзяленьні, атрымаўшы дыплём мастака-графіка. На абароне дыплёма разам з Яўгіняй Ліс паказаў батлейкавае прадстаўленьне «Цар Ірад», дапамагаў Хведар Кашкурэвіч, тады студэнт першага курсу манументальнага аддзяленьня інстытута.

1983 г. — пераехаў разам з сям’ёю з Менску ў в. Зарудзічы Смаргонскага р-на. У плянах было стварыць у кальвінскім зборы г. Смаргоні музэй-тэатар батлейкі (на той час храм быў складам). Ідэя стварэньня музэю належала калектыву Белрэстаўрацыі пад кіраўніцтвам А. У. Хадыкі.

1983—1985 г. — служба ў войску.

1986 г. — персанальная выстава графікі і жывапісу, разам з Я. Ліс у Смаргоні; ішла праца па стварэньні тэатральнага рэпертуару для калектываў дарослага і дзіцячага, лялькавага тэатра «Батлейка» ў вёсцы Залесьсе. У гэтым жа годзе тэатар «Батлейка», пад кіраўніцтвам Яўгеніі Ліс (рэжысёр-пастаноўшчык) і Алеся Лася (мастак-пастаноўшчык і музыка) атрымаў ганаровае званьне «Народны».

1987 г. — тэатар «Батлейка» бярэ ўдзел у міжнародным фестывалі драматычных і лялькавых тэатраў у г. Вільяндзі (Эстонія), дзе за аднаактавы спектакль»Цар Ірад» атрымаў І месца за найлепшую пастаноўку сярод лялькавых тэатраў на фестывалі.

Увосень гэтага года зрабіў сваю першую ліру.

1988 г. — тэатар (дарослая трупа) выязджае на гастролі ў Чарнобыльскаю зону. Выступае па маршруце — Брагін-Хойнікі-Нароўля-Малінаўка, пасля выступаў тэатру перад дзецьмі школаў закрытага тыпу і вяскоўцамі ладзяцца вечарыны народных танцаў. Спектаклі і канцэрты народнай музыкі ладзяцца для ліквідатараў Чарнобыльскай катастрофы (Паўночна-Каўказскі і Уральскія палкі, якія кватэраваліся ў вялікіх намётах у адлегласьці 8 км ад атамнай станцыі).

У гэтым годзе прыняты ў прафесійны Саюз мастакоў Беларусі, апрача тэатру і этнаграфіі, актыўна працаваў як мастак графік, удзельнічаў у шэрагу выстаў у Беларусі і за яе межамі.

1989 г. — разам з сябрамі-аднадумцамі (Верамейчык С. І., Астравух А. М. і Ліс Я. Я.) стварылі праект па адкрыцьці ў палацы М. К. Агінскага, што ў Залесьсі, Школы мастацтваў імя М. К. Агінскага. Праект быў падтрыманы Міністэрствам культуры і адукацыі. Пачалася актыўная праца па рэстаўрацыі будынка палаца і заняткі з дзецьмі па тэмах музыкі, тэатру і мастацтва. У сувязі з »перабудоваю», у 1991 г. скончылася фінансаваньне школы — і праца спынілася.

1990 г. — у Віцебску разам з вядучымі этнографамі, інструмэнтазнаўцамі, прафэсійнымі майстрамі клясычных і народных інструмэнтаў Беларусі прымаю ўдзел па стварэньні Музычнага таварыства Беларусі пры Міністэрстве культуры Беларусі. Вёў працу па тэме «Народная скрыпка, ліра, дуда, жалейкі, дудкі» (школа ігры, эргалёгія, кансультацыі па вырабы інструмэнтаў на абшары усёй краіны). Прымаў удзел у першай на Беларусі выставе народных інструмэнтаў, выставу шыкавала прафесар-інструмэнтазнаўца І. Дз. Назіна.

1991 г. — на замову Міністэрства культуры Беларусі разам з Я. Ліс і калектывам мастакоў-рэстаўратараў (Г. П. Калнін, О. Ю. Аттас, Л. П. Асеньні) выканалі копію магілёўскай батлейкі 19 ст. з камплектам лялек для філіялу музэю М. Багдановіча.

1991 г. — пачаў супрацоўнічаць з фундацыяй «Muzyka kresow» (Польшча), выступаў з рэфератамі і навукова-дасьледчымі працамі па тэмах: эргалёгіі, рэпертуару, рэканструкцыі жанру ў кантэксце абрадава-сакральнага ўжываньня беларускіх народных інструмэнтаў — ліры, дуды, скрыпкі, жалейкі, бубна. У траўні 1991 г. — выступіў разам з Хв. Кашкурэвічам, які ў той час быў маім вучнем па вырабе дудаў, у Вільні на фэстывалі «Skamble kankles». Мы ўпершыню зайгралі на дзьвюх дудах, дуэт меў назву «Крыўе», пазьней гэту назву прадублявалі іншыя музыкі. На сьвятой Віленскай гары Трох крыжоў пасьля фэстывалю мы з Хведарам цэлы вечар гралі на дудах, і там нам прыйшла ідэя ладзіць свае дудовыя фэсты на Беларусі.

1992 г. — выступ тэатру «Батлейка» (А. Лось, В. Доўнар) у Парыжы, у Сан-Трафіма, на фэстывалі лялькавых тэатраў і выставе лялек. Выступы тэатру ў Варшаве.

1993 г. — прыняты ў прафэсійны Саюз мастакоў Польшчы. Працаваў як мастак-графік і жывапісец, удзельнічаў у творчых пленэрах, рабіў дуды і ліры, працаваў над рэпертуарам гэтых інструмэнтаў.

1993 г. — з блаславенства мітрапаліта аўтакефальнае царквы Польшчы, Яго Эмінэнцыі Базылія, працаваў у галіне сакральнага жывапісу і інтэр’еру на Беласточчыне (Польшча). За працу над стварэньнем іканастасу ў царкве Св. Мікалая ў в. Чыжы, Беластоцкага ваяводства, быў узнагароджаны разам з В. Доўнарам, які дапамагаў у працы, ордэнам Св. Марыі Магдалены. Супольна з В. Доўнарам выканалі праектныя працы і напісалі абразы да іканастасаў царквы ў Чарнай Беластоцкай -1994-95 г., галоўны іканастас царквы Сьвятога Духа ў Беластоку, другі іканастас быў выкананы супольна з Хв. Кашкурэвічам ў 1998 г., з яго дапамогаю быў створаны іканастас царквы Успенія Маці Божай у Бельску Падляскім ў 1998-2000 г.

1996—97 г. — працаваў над іканастасам царквы ў м. Грудэк. У працы дапамагалі Уладзімір Лось, мой сын, мастак Барыс Цітовіч з сынам Данілаю, гісторык Алесь Краўцэвіч, музыка Януш Прусіноўскі.

1998 г. — удзельнічаў у творчым праекце «Mitologii Gornej» (аўтар Франсуа Мане, Францыя). Мэта праекту — стварыць музычны спэктакль па тэмах Калевалы і старажытнай грэцкай міталёгіі. Удзельнікі — творчыя маладыя людзі, акторы, балярыны, музыкі, мастакі з Галяндыі, Францыі, Італіі, Польшчы, Турцыі, Беларусі. Пастаноўка спектаклю праходзіла ў Эклізіі (Турцыя). Рэжысура музычнай часткі — Алесь Лось, Януш Прусіноўскі. Спектаклі паказваліся ў старажытных грэцкіх храмах Зэўса, Апалона, Артэміды на тэрыторыі Турцыі і Грэцыі.

1999 г. — творчы пленэр па мастацкім вырабе ручной паперы «Хартията» ў Кранева (Балгарыя). У гэтым жа годзе набыў хутар «Барок». Персанальная выстава графікі і ручной мастацкай паперы у г. Полацку.

1999—2001 г. — экспедыцыі па дударскіх мясьцінах Беларусі. Разам з Хв. Кашкурэвічам сфільмавалі каля 17 гадзінаў унікальнага матэрыялу пра дудароў Полаччыны, Лепельшчыны, Віцебшчыны. Знайшлі працоўню і фрагмэнты дуды Хведзькі Сьцеся. На гэтых матэрыялах планавалася стварыць фільм пра беларускія дуды. (Тэма дагэтуль адкрытая. Я адлічбаваў частку стужак, і для сумеснай працы па стварэньні фільма запрашаю ўсіх, каго цікавіць тэма дудаў і дудароў нашае зямлі ў кантэксьце этнаграфіі, гісторыі, музыкі, традыцыяў і абрадаў). У гэты ж час супрацоўнічаў з кафедрай беларускай культуры аддзяленьня Варшаўскага ўніверсітэта ў Беластоку. Разам са студэнтамі ладзілі экспедыцыі па старых беларускіх вёсках Беласточчыны, праводзіў майстар-клясы па беларускіх народных танцах. Мне дапамагалі: Света Конева, Агата Адамкевіч (Польша), Юзэф Міхалоўскі, Хведар Кашкурэвіч.

2000 г. — супольны творчы праект «Музыка Дзядоў», зьвязаны з народнай музыкай Польшы і Беларусі. Прайшлі канцэрты ў Варшаве (Агата Адамкевіч — цымбалы, скрыпка; Пётр Пішчатоўскі — скрыпка, бас, акардэон, бубен; Алесь Лось — скрыпка, дуда). У Беларусі канцэрты прайшлі ў Менску, Полацку, Гародні, да капэлі далучыліся Юзэф Міхалоўскі — акардэон, бас; Хведар Кашкурэвіч — дуда.

2001 г. — творчы пленэр на маім хутары ў межах праекту «Прошча». Тэмы майстар-клясаў: ткацтва паясоў па старажытных тэхналёгіях, вырабы з цэглы і абпальваньне архаічных свістковых інструмэнтаў, навука народных танцаў, вывучэньне народных тэхнік ігры на скрыпцы і дудзе, выраб ручной паперы па сярэднявечных тэхналёгіях. У майстар-клясах удзельнічала творчая моладзь з Латвіі, Польшчы, Беларусі.

2002 г. — праца над запісам СD альбома «Сьпяваная паэзія Ларысы Геніюш». У апрацоўцы запісанага матэрыялу дапамагаў Ю. Міхалоўскі. Дзякуючы С. Панізьніку, які прадаставіў свае архіўныя запісы з голасам Л. Геніюш, на дыску ўпершыню прагучаў верш, які чытае сама паэтка.

2003 г. — вядзецца работа над запісам CD альбома «Ліра», дзе лірніцкія псальмы і канты пад выкананьне ліры калёснай, традыцыі старчаства, упершыню былі акрэсьленыя як жанр у народнай музыцы Беларусі.

2004 г. — разам з музыкамі маёй капэлі (Ганна Харчанка — скрыпка, віяланчэль, басэтля; Марына Калечыц — народныя цымбалы) запісваем альбом «Смыковая музыка» па матэрыялах, сабраных у экспедыцыях.

2005 г. — выходзіць у сьвет CD альбом «Musika Incognita»: гэта спроба на невялікім адцінку часу паказаць багацьце і разнастайнасьць музычна-інструмэнтальных традыцыяў нашага краю. У запісу браў удзел новы музыка капэлі спадар Юры Рымашэўскі, выбітны кантрабасіста і трубач, а таксама таленавітая скрыпачка, мая вучаніца, Вольга Шульпянкова.

2006 г. — мая капэля выступае на розных фольк-фэстах, дае канцэрты ў Польшчы, Чэхіі, Літве, Беларусі. Дзякуючы маім амэрыканскім сябрам, асабліва спадарыне Даян Макдональд, наведаў Злучаныя Штаты, дзе разам з калегамі музыкамі і навукоўцамі з Беларусі мы пазнаёміліся з калекцыямі музычных інструмэнтаў фондаў найбуйнейшых музэяў краіны, з працаю найлепшых студый гуказапісу, з формамі фінансаваньня розных культуралагічных і творчых праектаў.

2007 г. — працаваў выкладчыкам у Акадэміі культуры (былы Інстытут культуры), выкладаў тэму «Народны інструмэнт» з надзеяю стварыць пры Акадэміі лабараторыю па дасьледаваньні народных інструмэнтаў, але хутка надзею згубіў…

2008 г. — удзельнічаю ў праекце «Рада» /аўтар Васіль Грынь/. Разам выдаем альбом «Рада», выступаем з канцэртамі, прымаем удзел у фольк-фэстывалях.

2009 г. — жыву і працую на хутары «Барок», месцы, дзе можна шмат чаму навучыцца, добра папрацаваць і адпачыць, месцы, дзе заўжды рады харошым людзям.

  
   
Праект "Маналог Майстра"
Monologue of Master

The series commences with an episode entitled Musica Incognita
They say Belarusians are so poor and miserable because they don't know how rich they really are! They have these riches all around them..." Ales' Los' reflects upon this and many other subjects as he is captured at his work. Artist, musician, instrument maker and ethnographer, he is also the owner of Khutar Dudara countryside guesthouse, a place to learn new things, try your hand at ancient crafts, and have a nice time; a place where good people are always welcome...
   
***

Monologue of Master is a collection of short documentaries that aspire to sketch out artistic and psychological portraits of some of the unique figures in traditional crafts, who live and work in our land today.



The camera records an artisan at work, sharing his or her thoughts on the craft and the person who practices it; on tradition, life, and culture; on the past and the future.



Belarus is a country where the heartbeat of age-old traditions has nearly ceased. There are objective reasons behind being ashamed of one’s own past. Those include repressions against the intellectual elite (including craftsmen and entrepreneurs), a massive influx of rather ill-educated bureaucrats, teachers and military men from Russian provinces, rapid migration of a large portion of rural population into towns, which created a disparaging attitude towards peasant and small-town culture.



Industrialization and Globalization have shaped a negative image of handiwork products, now regarded as home-made stuff fit only for kids. Provincialism most tellingly reveals itself in a shared urge to live in a “modern European-like” home, furnished with expensive-looking imported materials and embellishments. As a result, the interest to old traditions and handicrafts has plummeted, and in many cases craftsmen could find no pupils to pass on their knowledge and skills to.



At the same time, it is unique things that help a country successfully develop tourist trade, which has been rightfully suggested as a foundation for a restructured economy in Belarus.



That is why we believe that such a project may become instrumental in addressing the issues we have mentioned above.



The project is promoted and implemented as part of Budzma non-governmental culture awareness campaign.

*

 see & read some more : )

***

yes, this is another one of these rare ten out of ten records 
and yes it's hurdy-gurdy and voice again...
and so much more : )
  
  
 

25.11.14

Heavenly Balsam And Sweetest Grapes

  
Åsne Valland Nordli 
Himmelske Balsam Og Sødeste Drue
Salmer Av Daniel A. Buli /1820-1900
2001
  
Tracks:

01. Nu Ser Vi Solens Glans     1:32
02. Fryd Dig Du Gjenfødte Sjel     6:56
03. O Deilig Vaar Med Blomster-Krone     4:14
04. Pintsevers     1:49
05. Ledsag Og Herre     4:45
06. Himmelske Balsam Og Sødeste Drue     6:13
07. Unge Ægtefolk     2:10
08. Se Tiden Kommer, Tiden Gaar     3:41
09. Kom Himmellys, Oplys Mit Bange Hjerte     4:48
10. Jeg Slutter Nu Mit Sangkor     3:18

Personnel:

 Vocals – Åsne Valland Nordli
Guitar, Mandolin, Trumpet – Torbjørn Økland
Harmonium, Organ [Church] – Sigbjørn Apeland
Violin, Hardingfele, Viola D'amore – Nils Økland

Lyrics By – Daniel A. Buli
Recorded February 8th - 10th 2001 at Galleriet Johanneskirken, Bergen

♫☆`*♥¸¸.•*¨*•♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫

.ღ•:*´♥`*:•ღ. 

♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫`*♥¸¸.•*¨*•☆♫

   
 ”Heavenly balsam” is a fitting description for Åsne’s carrier. As an artist she brings a beautiful sense of light and warmth into musical performances.

Her crystal clear voice, giving unique renditions of old hymns and folk songs, keeps her in high demand.

    

Åsne Valland Nordli (1975), from Nordheimsund on the West Coast of Norway, is a freelance vocalist working with improvisation and Norwegian folk songs. Her five albums from 1994 to 2014 has been well recieved and norwegian press has used words like “State of the art” about her work. Over the years she has played with, had conserts and recorded with norwegian jazz musissions like Nils Økland, Sigbjørn Apeland, Nils Petter Molvær, Arve Henriksen, Paolo Vinaccia, Knut Reiserud etc.

She started very young, at only 14 years of age she started tutoring at the Ole Bull Academy in Voss and she had conserts all over the country. At 16 she toured with the Bergen Philharmonic Orchestra. Before 18 years of age she had sung at many norwegian music festivals, toured with norwegian jazzmusissians and released her first cd at Kirkelig Kulturverksed. Åsne Valland Nordli was in her young age awarded by the Ole Bull Academy’s Artistic Grant and  the NRK (Norwegian Broadcasting) grant for Young Talent.

Åsne gave concerts at festivals both at home and abroad, such as the Bath International music Festival, ”Festspillene” in Bergen, Vossa Jazz, the Telemark Festival, Natt Jazz in Bergen, Førde International Folk Music Festival, Haugesund Film Festival, Hardanger Musikkfest and the ”Hardingtonar”  music festival i Norheimsund.
At Hardingtonar in 1998 Åsne, together with the Ter Jungs Sextet, gave the premier performance of “Wandering Heaven” by the contempoaray composer Magnar Åm. Åm had written the work by special request and had tailored it Åsne’s voice. It was later released on the album “Hexa” (Hemera 2000).

From 1998 until 2003 Åsne and her family lived in Constanta in Romania, where they worked together with local partners to develop Christian humanitarian projects reaching out to street children, victims of trafficking and other needy groups. They now live near the rural township of Stange north of Oslo.

The last years she has worked mainly with the jazz pianist Kristin Skaare, fiddler Nils Økland, organist Sigbjørn Apeland and the hardangerfiddle player Benedicte Maurseth in different musical projects, at the National Theatre in Oslo and at recordings.




 

21.11.14

Lithuanian Sinawi

  
Gvidas Kovėra, Todar Kaškurevič,
Petras Vyšniauskas
 Tylos Labanoro
2006

Tracks:

01. Apie Liudininką    7:19
02. Apie Lygiadienį     5:43
03. Apie Smaką     5:28
04. Apie Akmenį     6:05
05. Apie Žolę     4:11
06. Apie Žaizdą     7:22
07. Apie Moterį     4:12
08. Apie Vėžę     4:34
09. Apie Neturėjimą     6:34
10. Apie Dešinę Ranką     4:29
 
 Credits:

Bagpipes – Gvidas Kovėra, Todar Kaškurevič
Saxophone – Petras Vyšniauskas

Tabla – Rytis Kamičaitis (track 01)

♫☆`*♥¸¸.•*¨*•♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫

.ღ•:*´♥`*:•ღ. 


♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫`*♥¸¸.•*¨*•☆♫
 
 Recorded in the Samogitian chimney of steading museum of Jonas & Antanas Juška in Vilkija, February-April 2005.
 
 Samogitia (Zemaiciai, Zemaitija), western part of Lithuania bounded by the Nevezis river in east, the Baltic Sea on the west, the Nemunas river on the south, and the Latvian border on the north. The major portion of the region constitutes the Western Upland, but its name refers to the lowlands stretching along both sides of the Nevezis, which divides western and eastern Lithuania. Both the region and its inhabitants came to be called zemaiciai (lowlanders; nom. Sig. Zemaitis)...

...The wooden buildings of the farmsteads were usually arranged in the two groups: surrounding a clean yard stood the living quarters and the granary , and around the farmyard – barns for threshing and livestock, and other farm buildings. The dwelling house (troba) was a long wide structure, equality divided by a large chimney with an anteroom on each hearth...


source

 
 Tylos Labanoro is a project of bagpipers Gvidas Kovėra and Todaras Kaškurėvičius reviving a forgotten Baltic tradition. Labanoro Pipe (or bagpipe) is a traditional Lithuanian folk instrument, its distinctive types were widespread already in the 15th – 16th c., not only in Lithuania, but also in the present territory of western Byelorussia and Latvia. The importance of bagpipes in myths and old rites proves that they were used also during pre-Christian times.

In 2005 musicians recorded the album Tylos Labanoro, playing the instruments made according to surviving authentic examples of Baltic bagpipes. Famous jazz saxophonist Petas Vyšniauskas adds a contemporary touch to this album. The CD is part of the project Labanoro Pipe, supported by UNESCO, and in 2006 presented by several impressive concerts in various Lithuanian towns.

Both musicians are active Labanoro Pipe performers also with other ensembles. Gvidas Kovėra plays in Keisto folkloro grupė; additionally, he recorded also an album of Indian-Lithuanian music together with Veronika Povilionienė and band Lyla. Byelorussian Todoras Kaškurevičius not only plays bagpipe; he is also instrument master, making bagpipes for more than 10 years.

© Ugnius Liogė

source
 

Silences of Labanoras

Gvidas Kovėra and Teodoras Kaškurevičius have recorded the album in Vilkija, in the Samogitian chimney of Jonas and Antanas Juškos homestead-museum. The primitive space of rough texture has influenced the music, its sound and mood, has given a characteristic color to it. The exchange of states can also be seen from the creations, forming the music album “Silences of Labanoras”. About witness. About equinox. About dragon. Abut stone. About grass. About wound. Apie woman. About rut. About absence. About right hand.

Actually, the album “Silences of Labanoras” was recorded with bagpipes, which were made by Todaras Kaškurevičius according to the authentic samples of the Baltic bagpipes. Byelorussian Todaras Kaškurevičius is considered as one of the best masters of the Baltic bagpipes in the Baltic region. According to the historic sources such bagpipes already in the 15th and 16th centuries were widely prevalent in Lithuania, Belorussia and Lettigallia. The fact, that bagpipe is important both in myths and in the ancient ceremonies can be, suggests that in this region it was widely used also during the pre-Christian period.

“Silences of Labanoras” have already sounded in Kaunas, in the church of the saint George and in the great hall of the recent year music festival “Kaunas Jazz”. In Vilnius the album was represented on the 13th of May in Bernardine church. The album “Silences of Labanoras” is part of the project sponsored by UNESCO “The pipe of Labanoras”, through which it is intended to revitalize the traditions of bagpipes in Lithuania. CD publishing was sponsored by the companies “Aigipto durys”, “Silita”, BOD, newspaper “Statybų pilotas”, also by the Architecture fund, TV 1 and the Lithuanian national commission of UNESCO.

source


 ♥++♥


18.11.14

It can hardly get any better...

 
Volodymyr Kushpet
Ukrainian minstrel tradition

between the 18th - the early 20th centuries
Instruments: Kobza, Lira, Torban, Bandura
2002

Tracks:

CD1


01. Dudochka (The Pipe), Kozak-valets (dances) – kobza
02. Kyselyk (dance) – kobza
03. Duma about Khvedir bezrodnyi (a cossack psalm) – acc. – kobza
04. Rozpynanie Khrysta (The crucifixion of Christ (psalm) – acc. – lira
05. Mlynok (The Mill) / Savradym / Molodychka (A young women) (dances) – bandura
06. Georgiu (chant) – acc. – lira
07. Podorozh Vaclava Rzhevus'koho (A jorney of Vaclav Rzevusski – acc. – torban
08. Vidortova pisnya (Vidort's song) – acc. – torban
09. Spiv Revukhi (Revukha's singing) – acc. – torban

CD2

01. Pobratavsya sokil (Falcon fraternized) (according to the authentic kobzar's genre definition – "street" song) – acc. – bandura
02. Bida (A trouble) (authentic definition – "shtuchka") – acc. – bandura
03. Pro Savu Chaloho (a cossack song) – acc. – bandura
04. Potop (The Flood) (psalm) – acc. – lira
05. Kaperush (dance) – acc. – lira
06. Khhrystu na khresti (To Christ on the cross) (psalm) – acc. – kobza
07. Duma pro udovu i tryokh syniv (Duma about a widow and three sons) – acc. – kobza
08. Hey hook, maty, hook (18th century cossack song) – acc. – kobza
09. Khloptsi-molodsi (Cheerful fellows) (by S. Rudansky) – acc. – kobza
10. Oy, jihune [gigolo] (19th century humoristic song) – acc. – kobza

♫☆`*♥¸¸.•*¨*•♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫

.ღ•:*´♥`*:•ღ. 


♫☆`*♥¸¸.•*¨*•☆♫`*♥¸¸.•*¨*•☆♫
 
   "To save a monument of your nation's life from oblivion - that is a truly heroic deed, which even now bears its full value in the eyes of every educated human being".
 P. Kulish.
  

   
Volodymyr Kushpet (born 1948) is an influential Ukrainian baritone singer, and player on torban, kobza, bandura and lira, he is noted for reconstruction of traditional playing techniques on these instruments. He is the author of a primer for these instruments and an in-depth study of the institution of Kobzar Guilds, associations of itinerary blind singers in Ukraine.

Volodymyr Kushpet studied bandura initially under Andriy Omelchenko and then later completed his studies at the Kiev Conservatory under Serhiy Bashtan. Along with Kost Novytsky he was one of the founding members of the KOBZA pop group and played an electrified bandura in the ensemble.

Later Kushpet performed in a duo with Novytsky playing instrumental primarily classical transcriptions on the bandura. Kushpet became extremely interested in the authentic bandura and particularly the kobza as played by Ostap Veresai, after being introduced to Heorhy Tkachenko. From the transcriptions made by M. Lysenko in the 1870s Kushpet has managed to restore most of the repertoire performed by Veresai.

Kushpet teaches as the kobzar school in Strytivka near Kiev and at one time at the Kharkiv Musical-Drama Institute. Recently he has also taught the torban for a short period of time at the Kiev Conservatory.

 wiki

 Traditional culture as a whole, and music culture in particular, is always a subject of changes. In order to comprehend the essence of such changes, that have influenced its development, we would have to distinctly separate the artificial processes from the natural ones.

The absence of the Ukrainian state has forced out the ancient customs into the conservative countryside environment. It is there, in those songs and rhymes, ballads and legends, the spiritual testament of our ancestors was being preserved.

One of the reveals of ethno-cultural self-expression could be traced in the music sphere. Apart from very popular in Ukraine collective singing, the individual performance, accompanied by kobza, lira, torban and bandura have also developed. The blooming era of this genre would be the period between the 15th-18th centuries. But from the late 18th cent, in the city music culture the national music priorities yield to the european. The demand for the secular minstrels dissapears, and the traditional folk set of instruments (except torban) remains only in the hands of blind travelling old men. Each period of this genre's existance requires a detailed analysis.

Claiming that all previous minstrels were "kobzars" would've been a rather unfair statement. The reconstruction of instruments and the methods of using them, and finally - covering the authentic new material - this is the only way to make correct solutions in practice.

The comparative analysis of different music samples from the "kobzars", "torbanists", "lirnyks", "bandurists" of the 18th - the early 20th centuries shows the existance of genre and performance differences within traditions, that have emerged owing to different tasks (secular, spiritual, social, political, etc.), that minstrels had to confront throughout different historic periods. These recordings are an attempt to bring social attention to the processes of reconstruction of traditional performance, which nowadays is a working model of Ukrainian historic music culture.

- from the booklet 


read some more about the music here

and some more here

and maybe buy from here 

 
Tradition and Tragedy - Ukraine's Kobzar Minstrels
 
Listen closely and the Ukrainian wind may still carry an ancient song sung by blind minstrels, a song that tells a spellbinding tale of Cossack courage and their heroic quest for Ukraine’s freedom. Traveling from village to village as ox-drawn carts stumbled across muddy roads leading into dark forests, Ukraine’s minstrels once trudged past Baroque churches with Greek domes and mosaic Virgins pieced together from crimson, turquoise and emerald fragments and wandered freely across the Ukrainian steppe. Indeed, Ukraine’s blind minstrels, called kobzari, are special in the country’s history, in part, because of their traditional customs as well as their tragic ending.
Playing the kobza, a precursor to the bandura, these trained musicians plucked and strummed the instrument similar to European and Eastern lutes by touch. As far back as the nineteenth century, the kobzari formed “guilds” to apprentice boys and girls as young as five or six to master musicians. Not all apprentices passed the initiation test, however, and in an effort to offer a future to a child without sight, the kobzari guilds sanctioned beggars allowed to perform some of the songs namely the “begging song” and the “song of thanks.” The repertoire of the kobzari masters emphasized religious and epic tales, called the duma, performed outside churches and monasteries, village fairs and festivals. Guided by a sighted child, a povodyr, who worked for food, clothing and a small wage.
Kobzari, like other peasant villagers married and created families. Only blind children were allowed to be minstrels however, and other minstrel children became farmers. Absorbed into the culture and history of the country, the kobzari were welcomed by the villagers as their songs brought good luck for the soul until Stalin’s rise to power in 1939. 

Threatened by any demonstration of “national art”, Stalin considered the kobzari and their guilds an example of counterrevolutionary activity. Determined to exterminate the blind minstrels, Stalin tricked the guilds into coming to a “convention” of kobzari. “Life is better, life is merrier,” Stalin wickedly declared. Minstrels eagerly traveled to the convention from all over Ukraine, coming from tiny, forgotten villages, to celebrate their talent and history. A living history gathered only to be met with a barrel of a gun when Stalin’s henchmen assassinated nearly all of the existing kobzari.
Decades later, the songs of the kobzari have been resurrected from the annals of history. Many receive conservatory training rather than being apprentices to masters, and many more musicians are sighted. Traditions endure, however, and Pavlo Stepanovych Suprun, a contemporary blind kobzari, continues to sing surviving epic songs and composes his own material in the traditional vein of the Ukrainian kobzari. History may be occasionally silenced, but often, history refuses to be ignored. 


some more to read



This record is one of these rare 10 out of 10 records.
That is what my ears and my heart tells me.
Thank you for listening!